DE  NIET  VERKLAARDE  OORLOG  GAAT VERDER  ZONDER  ONDERBREKING.

                                                                                                                                          Freddy Tack

Zand in de ogen.

Op 13 augustus publiceerde het Amerikaans tijdschrift « Politico » een artikel van Heric Bazail-Eimil en Miles J. Herzenhorn onder de titel « De VS en Cuba in een doodlopende straat betreffende de uitbreiding van hun betrekkingen. De auteurs melden drie zogezegde openingen die de VS voorstellen aan Cuba :

° Een toelating voor Cubaanse ambtenaren om installaties van de luchthaven van Miami te bezoeken en er de veilgheidssystemen van het luchtverkeer te zien.

° De VS hebben Cuba geschrapt van een lijst van landen die onvoldoende medewerken in de strijd tegen het terrorisme.

° De VS hebben een beslissing van 2022 toegepast die Cubaanse privé ondernemers toegang geeft tot bankdiensten en tot noordamerikaanse financiële platforms.

Zij stellen deze drie punten voorop  als « de meest kenmerkende openingen naar Havana sinds de administratie Obama, en citeren een « official » van het Witte Huis, die anoniem wenst te blijven, en die zou verklaard hebben dat er geen enkele wil is tot opening in de betrekkingen vanwege de Cubaanse regring.

« Cubahora », een Cubaanse website, reageerde inzake dit op zijn minst tendentieus artikel.

Betrefende het eerste punt (het bezoek aan de luchthaven van Miami), wordt herinnerd dat beide landen een memorandum hebben getekend betreffende de burgerlijke luchtvaart dat o.a. voorziet in mutuele bezoeken van de transitinstallaties voor de reizigers. Dus niets nieuws, gewoon de uitvoering van bestaande akkoorden.

Inzake de schrapping van Cuba van de lijst van landen die onvoldoende medewerken aan de strijd tegen het terrorisme kan men enkel spreken van een trieste klucht, want deze schrapping heeft geen enkel concreet gevolg. Integendeel, Cuba blijft opgenomen op de lijst van landen die, zogezegd,  het terrorisme steunen. Een opname die tot het uiterste Cuba beperkt voor de toegang tot internationale financiële verrichtingen (zie terzake Cuba Sí nr. 223, pagina 7 – hoe spelen met unilaterale en illegale liisten).

Voor het derde punt benadrukt Cuba dat tot op vandaag onmogelijk was slechts één enkele Cubaanse ondernemer te citeren die van deze bankdiensten zou genieten. Er bestaat terzake geen enkel bewijs, want zelfs indien sommige noordamerikaanse ambtenaren de groei wensten te bevorderen van de Cubaanse privé sector, beletten de wetten van de blokkade het slagen van dergelijk initiatief.

De auteurs van het artikel in Politica melden tevens dat Cuba gebukt gaat onder een nooit gekende economische crisis die honderduizenden Cubanen aanzet te vluchten om onderdak te vinden in de VS. Een vaststelling zonder de minste referentie naar de criminele gevolgen van de blokkade en het behoud van Cuba op de lijst van landen die, zogezegd, het terrorisme steunen.

Nogmaals meer cynisme en zand in de ogen.

Bronnen :

https://www.politico/news/2024/08/13/us-cuba-biden-relations-00173897

https://www.cubahora.cu/politica/washington-y-la-habana-atascadosquestion

Agressies zonder grenzen.

Op 8 juli heeft de Cubaanse televisie een speciale uitzending aangeboden over de terroristische acties tegen Cuba. Men heeft er de aanhouding besproken van Ardenys García Álvarez, die in 2014 emigreerde en in november 2023 illegaal terugkwam via de zee met wapens, munities en terroristische actieplannen, plannen voor aanslagen en pogingen tot destabalistie.

Het is duidelijk en onweerlegbaar dat de noordamerikaanse autoriteiten op de hoogte zijn van dergelijke acties en ze steunen. Elk jaar besteedt Washington miljoenen dollar om campagnes en geweldadige acties om de Cubaanse revolutionaire regering te doen vallen. Zo bvb. in 2022 kende het noordamerikaanse congres meer dan 35 miljoen dollar toe om subversieve programmas te bekostigen, gesteund door het Staatsdepartement en beheerd door de USAID (Agentschap voor de Internationale Ontwikkeling) en de NED (Nationaal Fonds voor de Democratie). 

Betrekkingen en officiële uitwisselingen.

Het programma omvatte ook de officiële uitwisselingen betreffende de agressies.

Sinds 1996 heeft de Cubaanse regering omvangrijke informatie overgemaakt aan de noordamerikaanse autoriteiten betreffende tientallen terroristen van Cubaanse oorsprong die te werk gaan vanuit de VS, en die terroristische daden hebben ingericht, gefinancierd en uitgevoerd. Deze uitwisselingen  zijn sindsdien bestedigd.

In juni 1998 werden gegevens overgemaakt na terroristische acties tegen de toeristische infrastructuren van Cuba. Ontmoetingen Cuba-VS hadden plaats in 1998, 1999, 2005 en 2010, zowel in Havana als in Washington. « Technische » vergaderingen voor de strijd tegen het terrorisme hadden plaats met vertegenwoordigers van het noordamerikaans Staatsdepartement, de juridische vertegenwoordigers, de Interne Veiligheid, de FBI en nog andere federale agentschappen.

In 2016 kwamen agenten van de FBI naar Cuba om te praten met gevangenen, auteurs van terroristische aanslagen. In 2018 leverde Cuba een dossier betreffende de acties tegen electriciteits infrastructuur, openbare gezondheid en transport, en inzake brandbommen geworpen tegen instellingen in Havana.

In 2020 waren het verslagen betreffende vandalisme tegen bustes van José Martí, brandstichting van bussen van het openbaar vervoer, vergiftiging van drinkbaar water, geweld tegen radiostations en aanslagen op diplomatieke zetels van Cuba.

Door het leveren van deze dossiers bevestigde Cuba duidelijk dat een samenwerking noodzakelijk was. Niettegenstaande al deze inspanningen verminderden de geweldadige acties absoluut niet en de onderzoeken bewijzen dat de daders straffeloos handelen, niettegenstaande de geleverde bewijzen.

Recenter, in oktober 2022 en maart 2023, werden Cubaanse burgervliegtuigen in beslag genomen, alhoewel roverij in de luchtvaart een misdaad is, opgenomen in meerdere internationale conventies, geratificeerd door Cuba en door de VS. In april 2023 noeteren we nog een technische ontmoeting met de FBI inzake strijd tegen het terrorisme. 

Ditzelfde jaar hadden meerdere uitwisselingen plaats met noordamerikaanse diplomaten en vertegenwoordigers van verschillende agentschappen in verband met de terroristische aanslagen tegen de almbassade van Cuba in Washington, zonder het minste concreet antwoord. Integendeel de auteurAlexander Alazo Baró werd vrijgesproken voor de aanklacht, en Joe Biden heeft Eduardo Arocena, de moordenaar van Félix García, de Cubaanse diplomaat, vrijgelaten.

Straffeloosheid voor de schuldigen van terroristische daden blijft een feit, in voege sinds 1959, onder alle presidenten tot vandaag.

Manipulaties en fake news.

Hetzelfde scenario loopt verder voor de anticubaanse campagnes, zonder de monste verzwakking.

Een recente campagne had tot thema de resultaten van Cuba op de Olympische Spelen in Parijs, voorgesteld als de decadentie van de revolutie in de sport. Nog een manipulatie want men negeert de medailles van Cubanen die hebben deelgenomen voor andere landen, maar die allen in Cuba gevormd werden en nog steeds beroep doen op Cubaanse trainers. Maar niemand verontrust zich voor de commercialisatie van de spelen waar, om het podium te halen veel geld vereist is, en tevens vrijgevige sponsors en het stelen van atleten in het globale zuiden.

De verkiezingen in Venezuela zijn ook een bron van laster en fake news tegen Cuba. Anonieme informatiebronnen (uiteraard) hebben reguliere vluchten tussen Cuba en Venezuela omgevormd tot uitzonderlijke bewegingen van personeel en documenten voor de vervalsing van de verkiezingsresultaten. De Cubaanse autoriteiten hebben bevestigd dat geen enkele vlucht werd geregistreerd buiten de normale geplande schemas.

Onder de leugens vond men  Cubaans personeel om de leiders van de regering te beschermen en gespecialiseerde werkkrachten om de resultaten te manipuleren plus Cubaanse specialisten in informatica. Te terugvluchten zouden gebruikt worden om Cubaans medisch personeel terug naar Cuba te brengen om hun leven te beschermen tegen mogelijk geweld. Deze schandalige leugencampagne voedt de valse informatie over een Cubaanse inmenging in Venezuela.

De internationale betrekkingen van Cuba.

Het Cubaans ministerie van buitenlandse zaken (MINREX) heeft zijn activiteitenverslag voor 2023 bekend gemaakt.  

Cuba had in 2023 diplomatieke betrekkingen met 195 staten, waaronder 190 lid van de UNO en vijf andere (Palestinië, de Arabische Republiel van de Westelijk Sahara, de Cook eilanden, het Vatikaan en Niué), en men bereikt de 197 met het Militaire en Hospitaal Orde van Malta en de Europese Unie.

Tijdens dit jaar bezochten  172 hoge leiders uit de ganse wereld Cuba. Cuba ging verder met de samenwerking met internationale en regionale organismen, en tekende 29 regeringsakkoorden. Het accent lag hoofdzakelijk op de commerciële en financiële  uitwisselingen en op de ontwikkeling van economische opportuniteiten teneinde het hoofd te bieden aan de ernstige toestand die het land en de bevolking treft. Het verslag benadrukt dat deze complexe toestand vooral te wijten is aan de vijandige politiek en de maximale druk door de VS .

Inzake respect van de wereldvrede en het internationaal recht heeft Cuba de Palestijnse zaak verdedigd, evenals de strijd voor een democratische wereldorde, juister en met meer gelijkheid,

op basis van het internationaal recht en de soevereiniteit van de Staten.

Wat de banden met Latijns Amerika en de Caraïben betreft bestendigt Cuba de principes van niet-inmenging in de binnenlandse zaken van de Staten, en bevestigd zijn steun aan de afkondiging van Latijns Amerika en de Caraïben tot Vredeszone, die in 2024 een tiende verjaardag viert.

De Cubaanse regering heeft ook haar bereidheid en haar wil herbevestigd voor het herstel van een constructieve en respectvolle relatie tussen Cuba en de VS, zonder schending van de soevereiniteit en de onafhankelijkheid van het land.

Het verslag maakt ook melding dat « De steun aan de strijd tegen de economische, commerciële en financiële blokkade, met solidariteitsbetogingen in alle landen, en de wereldwijde verwerping van het opnemen van Cuba op de lijst van landen die het terrorisme steunen, evenals het coherent voorzitterschap van de Groep van de 77 + China, hebben het prestige van Cuba nog verhoogd in zijn betrekkingen met de wereld. »

Een indruikwekkend bilan dat bevestigd dat Cuba niet alleen staat, zoals sommigen het zouden willen kenmerken.

Bron : MINREX

                                                                                  * * *

DE  EERSTE  VERKIEZINGEN  IN  CUBA.

                                                                                                                                 Ciro Bianchi Ross

Aan de allereerste verkiezingen in Cuba na het einde van de Spaanse overheersing heeft 7% van de bevolking deelgenomen. Zij hadden plaats op 16 juni 1900 voor de verkiezing van de regionale autoriteiten, onder de controle van de noordamerikaanse regering. Op de 1.572.797 toen geregistreerde inwoners hebben er 150.648 zich ingeschreven op de verkiezingslijsten, waarvan 110.816 deelnamen aan de stemming.

Het is niet omdat de mensen niet wensten te stemmen, maar de meerderheid was belet door de wetgeving. Volgens deze wetgeving mochten enkel de personen van meer dan 21 jaar, die konden lezen en schrijven en beschikten over goederen ter waarde van minimum 250 pesos, deelnemen aan de stemming. Door deze bepalingen werden duizenden Cubanen uitgesloten, armen, blank en zwart, die gebrek hadden aan scholing en fortuin. En vrouwen hadden geen stemrecht, tenzij zij hadden deelgenomen aan de bevrijdingsstrijd.

De Cubaanse Revolutionaire Partij, gesticht door José Martí, die de onafhankelijkheidsoorlog voerde en steunde, was ontbonden. Drie politieke organisaties namen deel aan de verkiezingen : de Republikeinse Partij van las Villas, die diegenen verzamelde die instonden voor meer onafhankelijkheid, de Nationale Cubaanse Partij van Havana, die hetzelfde ideaal verdedigde, maar veel zwakker, en de Partij van de Democratische Unie, die zowel voorstanders van de onafhankelijkheid als sympatisanten met Spanje verenigde, en ook voorstanders van een annexatie door de VS, en waarin men talrijke Spanjaarden met de Cubaanse nationaliteit terugvond. Was ook deelnemer aan de competitie de Republikeinse Partij van Havana die geen enkele band had met deze van las Villas. De VS vertegenwoordigd door Leonard Wood kozen duidelijk voor de Democratische Unie. Maar wegens haar zwakte in aantal leden besliste deze partij niet deel te nemen aan de verkiezing. Wood vond dit spijtig, maar dit belette hem niet, gebruik en misbruik makend van zijn macht, kandidaten van zijn keuze te steunen.

Algemeen stemrecht.

De verkiezing van de volksvertegenwoordigers voor een constitutionele vergadering van de Republiek had plaats op de derde zaterdag van september 1900. De Nationale Partij stelde Máximo Gómez voor, generaal van het onafhankelijkheidsleger, in de overtuiging dat dir een succes zou zijn. Maar de oude strijder weigerde de benoeming. Het lanbd beleefde toe eeneerste coalitie vann partijen wanneer, om te overleven, de republikeinen van Havana en de democraten zich verenigen, overtuigd dat de Nationale Partij hen de weg zou afsluiten indien ze zich afzonderlijk zouden voorstellen. Niettegenstaande dit alles won de Nationale Partij in de hoofdstad en de republikeinen in Las Villas en Matanzas, terwijl andere locale hergroeperingen in andere provincies de kop haalden.

Er waren veel problemen want in Havana waren de stemmingen zodanig frauduleus dat Juan Gualberto Gómez, verkozen in Oriente, het gedrag van de afgevaardigden van Havana veroordeelde in zijn eerste toespraak voor de constitutionele vergadering. Zijn protest werd verworpen.

Een ander geschilpunt binnen de vergadering die in 1901 de grondwet vastlegde, was het stemrecht. Men kende de opinie van Wood, voorstander van een beperkte deelname op basis van gebrek aan scholing en fortuin, maar een volksvertegenwoordiger verzette zich en eiste algemeen stemrecht. Een andere verkozene verzette zich en toen kwam Manuel Sanguily op de voorgrond met de verklaring dat hij zich niet kon inbeelden dat een volksvertegenwoordiger zich zou verzetten tegen het stemrecht van een volksgenoot. Uiteindelijk besloot de vergadering voor het stemrecht van de meer dan 21 jarigen, maar zonder stemrecht voor de vrouwen.

De eenzaamheid van Masó.

Toen kwamen de presidentsverkiezingen van 31 december 1901. Gezien de onveranderlijke wil van majoor generaal Máximo Gómez om geen kandidaat te zijn, werd een andere onafhankelheidsgeneraal, Bartolomé Masó, de onbetwistbare kandidaat. Hij was een frontstrijder gedurende de twee oorlogen en zijn verzet tegen de noordamerikaanse interventie was wel bekend, en hij bleef ze veroordelen. Naruurlijk werd hij niet gesteund door Wood en men stelde dan de kandidatuur voor van Tomás Estrada Palma.

Het volk was voor Masó want hij vertegenwoordigde de onafhankelijkheid en verzette zich met kracht tegen het amendement Platt (opgedrongen door de VS). Het volk had geen vertrouwenn in Estrada Palma, de kandidaat van de VS, die 25 jaar in het buitenland leefde, waarvan 20 in de VS waar hij nog steeds verbleef. Máximo Gómez reisde naar de VS om hem te ontmoeten en gaf hem zijn steun, evenals deze van de republikeinen van Las Villas en van andere vooraanstaanden van het land. De verkiezing van Estrada palmas was in de pocket.

Om het resultaat te verzekeren nam Wood geen enkele voorstander op van masó in de verkiezingsraad. De klachten van Masó terzake werden verworpen. Hij verkondigde dan een manifest aan de natie die de bezeting veroordeelde. De burgemeester van Havana, voorstander van Masó, werd ontslagen door de noordamerikaanse autoriteiten. De verdedigers van Masó zaten in een straat zonder einde en Estrada Palma nam deel aan de verkiezing zonder tegenkandidaat.

De krant « La Discusión » benadrukte nog steeds de houding van het volk die Estrada Palma als de minst popumaire aanzag kandidaat. Het gevoel van de bevolking was één zaak, de werkelijkheid een andere. Estrada Palma werd verkozen, niet wegens de steun van de republikeinen en de nationalisten, maar omdat hij de kandidaat was gesteund door Washington.

Artikel van 23 maart 2023 op Cubadebate, vertaald door F. Tack.

www.cubadebate.cu/especiales/2023/03/25/primeras-elecciones-en-cuba/

                                                                      * * *

HERDENKING  VAN  26 – 7  IN  LUIK.

                                                                                                                                      Hend en Guido

Zoals elk jaar herdenkt de afdeling Luik de aanval op de casernes Moncada en Carlos Manuel de Céspedes, respectievelijk in Santiago de Cuba en Bayamo, op 26 juli 1953, onder het bevel van de jonge advokaat Fidel Castro Ruz.

Wij waren dit jaar slechts een vijftiental in de lokalen van het Polycultureel Centrum van het verzet (CPCR) in Luik.

De herdenking begon met de voorstelling van een nieuwe documentaire film « Uphill on the hill » van de jonge Cubaanse journaliste Liz Oliva Fernández, op reis in Washington en in Havana om de redenen te vinden voor de motivatie van de blokkade tegen Cuba en het bhoud van het land op de lijst van landen die het terrorisme steunen.

Onze vriendin Hend had deze film meegebracht na haar delname aan de Internationale solidariteitsbrigade van 1 mei, van vrijwillig werk, van 22 april tot 4 mei 2024.

De documentaire brengt een betere begrip van de complexe relaties tussen Cuba en de VS. De noordamerikaanse pers, daarentegen, versterkt de berichten van Miami en Washington die begrip voor de werkelijkheid van een land verduisteren, land waar elke aspect van het dagelijkse leven doordrongen is met meer dan 60 jaar econoimische oorlog gevoerd door de regering van het magtichste land in de wereld. De documentaire stelt de ware redenen voor, namelijk de politieke en economische belangen, die de VS er toe aanzetten de blokkade verder te zetten. Ook het impact van deze politiek op het socio-economisch leven in beide landen komt aan bod, en toont de gap tussen de politieke beslissingen van de VS en de openbare opinie.

Wij hebben gehoord dat talrijke amerikaanse politieke verantwoordelijken twijfelen over het nut van de maatregelen. De normalisatiepogingen onder Obama staan onder zware druk en de openbare opinie is duidelijk tegen de blokkade. Wat betreft het behoud van het land op de lijst van de landen die het terrorisme steunen is het onbegrip in de straten even sprekend als de stuntelige uitspraken van de verantwoordelijken die het tevergeefs trachten goed te praten.

Na de film konden we gezellig informeel praten tijdens het eten van  de lekkere gerechten meegebracht door de deelnemers, volgens de formule « spaanse herberg » (elkeen brengt iets mee),

met mojito en cachánchara.

De dag daarop, 27 juli, namen meerdere leden van de afdeling en van de raad van bestuur van de vereniging deel aan de receptie op de ambassade van Cuba voor de herdenking van de 71e verjaardag van de aanval op de Moncada. Vriendschaps en steunbetuigingen werden medegedeeld door diplomatieke vertegenwoordigers van verschillende landen en solidarieteitsverenigingen met Cuba. Wij hadden ook het genoegen te genieten van een « caldera », een bekend Cubaans gerecht.

Een prachtige Cubaanse muzikale groep zorgde voor ontspanning de rest van de namiddag. Dit alles in een vriendschappelijke sfeer, met mooie ontmoetingen.